Sihame El Kaouakibi komt op voor een all-in economy, een economie waarin IEDEREEN kan floreren.
Iedereen mee = beter voor iedereen.
Wie nu studeert, werkt morgen mee aan een betere toekomst. We moeten drop-outs vermijden, want elke jongere die uitvalt zal nog lang moeten blijven zoeken naar eigenwaarde. No more ‘lost Einsteins’, wel een meer integrale aanpak, een eco-systeem rond elke school waar ook o.a. buurtwerkers en werkgevers aan kunnen bijdragen. Zo krijg je onderwijs dat de economie voedt en zorgen we ervoor dat iedereen de finishlijn haalt.
We moeten de ambitie hebben om zoveel mogelijk jongeren mee te hebben en hun vertrouwen te verdienen. Inzetten op “youth empowerment” zodat zij ons straks kunnen leiden. De mensen die vandaag aan de knoppen draaien, draaien ze te vaak naar dezelfde kant: naar ‘vroeger’. We spelen op veilig en op bekend terrein. Zo wordt The Status Quo behouden en laten we veel opportuniteiten liggen, vooral voor onszelf. Laat ons focussen op de generatie van morgen: als zij ooit zeggen dat het vroeger beter was, gaat het over vandaag.
Gelijkheid begint bij gelijkwaardigheid. We gaan IEDEREEN nodig hebben om vooruit te kunnen. We kunnen niet negeren dat we van bij de start een bepaalde plek op de ladder zijn toegewezen. De ene al wat hoger dan de andere. Onze economie moet qua sociale mobiliteit dus inclusiever worden. De laagste trede moet laag genoeg zijn zodat elke Vlaming de ladder op kan. En als er iemand een trede naar beneden valt, dan moeten alle schouders er zijn om die op te vangen. Een verhaal van rechten en plichten. Gelijkheid, maar ook gelijkwaardigheid voor iedereen.
Iedereen aan het werk. Dat moet de ambitie zijn. Een bedrijf dat op alle niveaus de maatschappij weerspiegelt, dat is een zwaar onderschatte kracht. Een junior heeft de vinger aan de pols van een leefwereld die de meesten binnen een bedrijf niet begrijpen. Om dan nog te zwijgen van de energie en goesting die zo’n jongere binnenbrengt. Vervang “jongere” door 50+ ‘er, een vrouw met een hoofddoek, een man in een rolstoel, een vrouw met tattoos, een trans persoon … en het verhaal blijft hetzelfde.
Glazen plafonds moeten doorbroken worden. Gelijke rechten. Gelijke lonen. Alle vrouwen die het nodig hebben, ook die bv. werkloos zijn, het Nederlands niet beheersen of het even niet meer zien zitten, die moeten we allemaal zo snel en zo goed mogelijk begeleiden en empoweren. Investeren in vrouwen geeft ons de beste kans om vicieuze cirkels van generatie-armoede, drop-outs en werkloosheid te doorbreken.
Middelen, talent en goesting genoeg, alleen moeten we dat beter inzetten: local changemakers meer zuurstof geven en bestaande initiatieven versterken. De stimulans moet groter, maar ook het vangnet. Groei op zich is niet het doel, wel meer opwaartse sociale mobiliteit en welvaart met aandacht voor socio-economische thema’s. Klimaat kan hierbij ook een motor van vooruitgang zijn in plaats van het slachtoffer.
Hét grote geheim: we doen dat zélf. Hoe sneller we potentiële plannen kunnen omzetten tot pilootprojecten in wijken, hoe sneller we er lessen uit kunnen trekken en zo bijsturen en verfijnen tot datgene dat groei en economie in de hand werkt. Een goed beleid is er eentje dat lange termijn denkt, maar korte termijn doet.
Er zijn zoveel verhalen om inspiratie op te doen. Alles begint natuurlijk met het oprecht luisteren naar die verhalen. En er dan mee aan de slag gaan. Ondertussen hebben we legio voorbeelden van geslaagde, eigen initiatieven op straat- en wijkniveau waarmee we nu al aan een betere samenleving aan het bouwen zijn.
We kunnen het ons als maatschappij niet veroorloven om ons te blijven laten afleiden door seksisme, racisme, homofobie, klimaat-negatie en murenbouwers. Het hoeft niet nog generaties lang te duren om ons perspectief en onze focus te verleggen. Meer nog: dat mag niet. Time’s up. We kunnen nu ingrijpen en samen gaan voor een “All-In Economy”.
Altijd dezelfde mensen aan de knoppen = altijd hetzelfde resultaat. Tijd voor nieuwe gezichten en nieuwe ideeën. Er moeten leiders van ondervertegenwoordigde groepen mee kunnen beslissen. Heel BE zou meer als één community moeten denken en werken.
